از دیگر اعضای سازهای زهی، ساز ویولا داگامبا (viola da gamba) می باشد که از لحاظ اندازه کمی بزرگتر از ویولن آلتو بوده و برای نواختن می بایست مابین دو زانو فیکس گردد و معمولا با نام های ویول و ویولای زانویی نیز مطرح می گردد و دارای 6سیم است که با فاصله چهارم کوک می شود و پیشینه آن به قرن پانزدهم در کشور اسپانیا باز می گردد و بیشترین کاربرد آن مربوط به دوره رنسانس و باروک است.

همچنین یکی دیگر از اعضای این خانواده ساز ویولا دآمور، دامور (Viola d’amore)می باشد که معمولا دارای 12 یا 14 سیم است که به دو گروه تقسیم می گردد که گروه اول از روی فینگربرد رد شده و گروه دوم از زیر آن عبور می کند و وظیفه سیم های گروه دوم تنها جهت رزونانس لرزش سیم های گروه اول و افزایش شفافیت در صدادهی آنها است. این دو گروه از سیم ها در از نظر اندازه یکسان و از لحاظ قطر با یکدیگر متفاوت هستند.