طبله / طبلا
اجزای طبله
ساز طبله، شامل 2 طبل دستی می باشد که از لحاظ اندازه با یکدیگر متفاوت هستند. یکی از طبل‌ها کوچکتر و دیگری بزرگتر است.
دایان
دایان، نام طبل کوچک است که معمولا نوازنده طبله، به ویژه اگر راست دست باشد، آن را با دست راست (دست اصلی) می‌نوازد. در اصل طبل دایان باید در سمت راست نوازنده باشد مگر آنکه نوازنده چپ دست باشد. از نام‌های دیگر این طبل بزرگ می‌توان به: داهینا و دایا نیز اشاره نمود.
بایان
بایان، نام طبل دیگر است که از دایان بزرگتر بوده و معمولا صدای بم‌تری نسبت به آن دارد. معمولا جنس بایان، گل رُس و چوب می‌باشد. در مواردی نیز این طبل از مس (طبل بایان گران)، برنج (طبل بایان رایج)، آلمینیوم (طبل بایان ارزان) خلق می‌شود.
دانستنی های طبله
طبله، از 3بخش اصلی تشکیل شده است که عبارتند از: سیاهی، کناری، میدان می باشد.
*نی‌کده در زیر به توضیح هریک از موارد می‌پردازد*
سیاهی
در مرکز هر طبله یک دایره‌ی سیاه وجود دارد که می‌توان آن را نقطه‌ای عطف در شفافیت و جوهر صدا و مدلاسیون طبله دانست. این بخش از ترکیب موادی همچون: ذرات آهن، چسب، صمغ،برنج، پودر ذغال، خمیر آرد گندم است. این مواد سبب ایجاد خمیری سیاه رنگ می‌شوند. این ترکیب معمولا بصورت لایه لایه به ساز اضافه میگردد. پس از خشک شدن هرلایه، این بخش توسط سازنده طبله، صیقل داده شده و مجدد لایه ای دیگر ریخته خواهد شد.
کناری
پوست طبلا، دو لایه می باشد. در قسمت کناری ساز، معمولا پوست دیگری روی پوست اصلی آن کشیده می‌شود. در دایان عمده صدا از این قسمت خارج میگردد. این بخش شامل پوست چرم افقی جهت بسته شدن پوست اصلی ساز است. همچنین پوست چرم عمودی جهت ارتباط میان پوست دهانه اصلی با بخش زیرین ساز می‌باشد.
میدان
ناحیه‌ای که مابین قسمت سیاهی و کناری قرار دارد: میدان نام دارد.
گدی
معمولا نوازندگان طبلا، از بالش‌هایی گیاهی و گردی در زیر ساز استفاده می‌نمایند. این بالش‌ها جهت ثابت نگه داشتن طبله در هنگام نواختن استفاده می‌شود. نام این بالش‌های گیاهی: گِدی (Gedi) است.
